Trailer ‘Om die liefde gaat het’

Als zijn vader alzheimer krijgt, besluit zoon Jaap van den Beukel zijn ouders te filmen. Een intiem, ontroerend portret van Pieter en Barbara, hij getekend door geheugenverlies. Beelden van een lege kerk, de preekstoel komt dichterbij. De tenorstem van Pieter van den Beukel klinkt. Zijn woordkeus is verzorgd. Een boomlange dominee, goedlachs, aanwezig. In 2009 wordt alzheimer geconstateerd. In dit eerste deel zien we hoe de liefde in dit huwelijk tot het einde onverminderd groot blijft. Maar ook hoe moeilijk het is. 

Tasten naar woorden, flarden van begrip. Hoe moet je je aankleden? Waarom moet die blouse in de broek, en hoe? Wat is dat voor gedoe? Wat moeten ze van hem? Waarom doet zijn vrouw zo vreemd? Waarom moet hij een tijdje het huis uit? Schrijnend om de onttakeling van zo nabij te zien. Aan deze ziekte is niets te verzachten. Maar alles is wel met liefde en aandacht gefilmd. 

Nooit had de dominee een dag vrij. Altijd moest hij er zijn. Speelde die levenslange druk mee bij de vatbaarheid voor juist deze ziekte? Dat wordt even geopperd. Lange tijd zie je vanbuiten nog niet wat eraan scheelt. Het gevoel voor humor blijft lang in stand. Steeds meer leeft Pieter van den Beukel in het moment, ontredderd als zijn vrouw ook maar even de kamer uit is. 

Onvermijdelijk komt het moment dat zij het ook niet meer weet en in huilen uitbarst, nu zelfs de simpelste handelingen en zinnetjes niet meer werken. Hij snapt het niet meer. Wat een vreselijke ziekte. Het is te hopen dat de zoektocht naar medicijnen die de ziekte afzwakken of zelfs tot staan brengen, doorgaat. Opnames van de dominee zelf, prekend in het verleden, helder, bewogen, prachtig formulerend, staan in contrast met de beelden van hem nu, starend in een stoel of wandelend in de wind. Zijn arts zegt tegen de filmer: ‘Uw vader heeft altijd beelden opgeroepen met woorden, dat was zijn professie. Het is dramatisch om te zien hoe dat hem nu juist ontnomen wordt.’ 

Als alzheimerpatiënt verliest hij het overzicht, maar mentaal verbrokkelend, blijft hij toch attent: de vrucht van een leven lang verknocht zijn. Het lijfgeheugen van koesteren, aanraken, knuffelen, houdt het nog het langst vol. Beiden weten zich gedragen, door God. We kijken niet in een holle, lege windtunnel van aftakeling, dat is wonderlijk. Maar o, wat doet het zeer. Ook voor de kijker. Het jaar is net begonnen, maar ik denk niet dat er in 2019 nog iets op tv is dat meer ontroert dan dit. Het maakt het echte leven zichtbaar en het lijden daarin. Daarbij vergeleken verbleekt zoveel gladde onzin-tv. Dát is pas een windtunnel van leegte, vergeleken bij dit verhaal van liefde, geloof en verlies.’ (Hilbrand Rozema / Nederlands Dagblad)

Camera, regie, geluid en montage; Jaap van den Beukel / Samenstelling en montage; Pascale Korteweg / Soundmix; Fokke van Saane