‘Het late leven’ / ‘THE LATE LIFE’ / Geselecteerd voor het Nederlands Film Festival 2020

met Piet Kamerman en Ellen van Hemert

In the dim light of the Irish countryside, the elderly Dutch actor Piet Kamerman (94) has been living a secluded life for many years. His faltering body doesn't refrain him from passionately playing the piano and reciting with a powerful voice. He faces the future with an open mind, as he dreams of a new role. Piet shines when he portrays himself in front of the camera. Cheerfully, he embraces old age, while his radio, the telephone and three cats are his regular opponents. Atmospheric footage slowly pulls you into a rich life in the lowest gear. An intimate reflection on old age.

Nominated by Nederlands Film Festival 2020

Documentaire ‘Om die Liefde gaat het'  /  'That kind of love' (2018))

Als alzheimerpatiënt verliest hij het overzicht, maar mentaal verbrokkelend, blijft hij toch attent: de vrucht van een leven lang verknocht zijn. Het lijfgeheugen van koesteren, aanraken, knuffelen, houdt het nog het langst vol. Beiden weten zich gedragen, door God. We kijken niet in een holle, lege windtunnel van aftakeling, dat is wonderlijk. Maar o, wat doet het zeer. Ook voor de kijker. Het jaar is net begonnen, maar ik denk niet dat er in 2019 nog iets op tv is dat meer ontroert dan dit. Het maakt het echte leven zichtbaar en het lijden daarin. Daarbij vergeleken verbleekt zoveel gladde onzin-tv. Dát is pas een windtunnel van leegte, vergeleken bij dit verhaal van liefde, geloof en verlies.’

(Hilbrand Rozema / Nederlands Dagblad)

Fotograaf en filmer Jaap van den Beukel besluit in 2011 zijn ouders te filmen, nadat zijn vader 2 jaar eerder de diagnose Alzheimer heeft gekregen. Openhartig en met humor portretteert hij zijn ouders Pieter en Barbara, die hem in al hun kwetsbaarheid heel dichtbij laten komen. De liefde voor elkaar is onverminderd groot. Zelfs nu deze voormalige dominee zijn gedachten niet meer kan ordenen, blijft hij een liefdevolle en attente man voor zijn vrouw. Met audio-opnames van preken uit het verleden horen we hoe hij zijn gemeente inspireerde en komen we dichter bij de sterke en sociaal bewogen dominee die Pieter was. Zijn groeiende verwarring vraagt om steeds meer zorg van Barbara. Haar worsteling met de uitputting en het veranderende karakter van hun huwelijk leidt tot een moeilijke beslissing die voor rust moet zorgen. Na zijn onverwachte dood blikt ze met het geloof als baken, terug op deze confronterende periode, droomt over de tijd dat alles nog goed was en kijkt voorzichtig vooruit naar de naderende hereniging. Een bijzonder intiem en ontroerend portret van een huwelijk in zijn meest kwetsbare jaren

'Time Capsules'  (2019) SHORT DOCU WOODY VAN AMEN

In deze korte documentaire neemt filmmaker Pascale Korteweg je mee naar het Kralingse atelier waar kunstenaar Woody van Amen al sinds de zestiger jaren werkt. Heden en verleden verbroederen in deze fascinerende ruimte waar scheppingsdrang, tijd en verzamelingen allen een even grote rol spelen. Dit is de plek waar we toegang krijgen tot zijn universum en het is de broedplaats voor zijn meest recente project: de tentoonstelling in museum Beelden aan Zee.
Camera: Jaap van den Beukel | Sound: Jeroen Leemans | Muziek: Tijs Leemans | Montage: Noud Holtman

'De rups met gymschoenen' (2017) EEN DOCU OVER BEWEGINGSONDERWIJS VAN MORGEN.

MAAR IK STOP NIET (2017)

DOCUMENTAIREPROJECT ‘MAAR IK STOP NIET’ NEEMT DOORWERKEN EN OUDER WORDEN ONDER DE LOEP. 

In Nederland wonen zo’n 3 miljoen 65+ers. De meesten daarvan staan te popelen om met pensioen te gaan. Ook documentairemakers Pascale Korteweg en Marlyn van Erp  dromen er op hun 45e al van om zo snel mogelijk met pensioen te gaan. Liever 10 jaar eerder, dan 10 jaar later. Met de economische crisis in de rug en een schamele pensioenpot in het vooruitzicht kijken ze met verbazing en verwondering naar hun beider vaders van 75 jaar. De automonteur en de zakenman werken allebei juist al 10 jaar langer door dan hun officiële pensioenleeftijd. Als ze nog meer gedreven 70+ers tegenkomen, een kunstenaar, een kapper en een kapitein, die werk verkiezen boven de golfbaan of de camper, dringt het besef door dat met pensioen gaan niet voor iedereen zaligmakend is. 

HOGER DAN DE TOPPEN EN DIEPER DAN DE WORTELS (2016) (Winnaar Rotterdams Opendoek filmfestival)

“Ik weet zeker, ik weet 100% zeker dat ik niet naar deze documentaire ga kijken. Ik kom niet naar de presentatie, het lijkt me verschrikkelijk om mijzelf te zien op een groot scherm.”

Deze documentaire gaat over een Haagse kunstenaar die sinds twaalf jaar lijdt aan het Gilles de la Tourette syndroom. Dit maakt hem tot een intens, dominant mens, met een sterke mening, en een hoop boosheid. En tegelijkertijd een emotioneel mens. Uniek, gevoelig, creatief en getalenteerd. In deze film gaat zijn zoon op zoek naar de man achter de Tourette. Wie is de man die zijn vader zijn vader maakt?

‘HIGHER THAN THE TOP AND DEEPER THAN THE ROOTS’  (2016) (Winner Rotterdams Opendoek filmfestival)

‘I am sure, I am 100% sure that I will not be watching this documentary. I am not coming to the presentation, it’ll be horrible to see myself on a big screen.’

This documentary tells the story of an artist from The Hague, The Netherlands, who suffers from Gilles de la Tourette syndrome. This makes him into an intense, dominant human being, with a strong opinion and a lot of anger. And at the same time an emotional human. Unique, sensitive, creative and talented. His son goes on a search for the man behind Tourettes. Who is the man that makes his dad his dad?

BRING ME DOWN (2016)  

“Ik ben een veelvraat in het schilderen. Ik wil ervaren en van alles proeven. Dit is zowel een gunst als een verdoemenis voor mezelf. “Er moet iets aan schorten, iets pijn doen aan de vorm.”
“Peeres oeuvre is een pleidooi voor meer zelfbesef, een grotere zin voor verantwoordelijkheid en een scherper onderscheidingsvermogen. Piet Peere is een humanistisch rebel …” (Frans Boenders)

Een documentaire over de bekende Vlaamse schilder en beeldhouwer Piet Peere. In beeld gebracht als een zoeker naar de essentie van de schilderkunst. Met rotsvast geloof in het belang van technische bagage en het loslaten daarvan door ervaring. Via semi abstracte schilderijen, tekeningen, etsen en beeldhouwwerken toont hij ons zijn wereldbeeld. Zijn werk verbeeldt de innerlijke verwarring en onvrede die onze tijd beïnvloeden. In zijn prachtig gelegen atelier – minimalistisch en leeg als tegenhanger tegen zijn turbulente geest - zien we een man met een ontembare energie die volledig opgaat in zijn werk. Los van heersende trends, zonder concessies aan zichzelf en anderen. Dit heeft inmiddels geleid tot een indrukwekkend eigenzinnig oeuvre en diverse overzichtstentoonstellingen in binnen- en buitenland.

BRING ME DOWN (2016)    

‘I am a greedy gut when it comes to painting. I want to experience and taste everything. This is a blessing as well as a curse for me. Something has to be wrong, the shape should almost hurt.’

‘Peeres works is an advocacy for more self-knowledge, a bigger sense of responsibility and a clearer discernment. Piet Peere is a humanistic rebel….(quote Frans Boenders)

A documentary about the famous Flemish painter and sculptor Piet Peere. Captured as a search to the essence of the art of painting. With a rock solid belief in the importance of technique and the ability to let this go through the experience. Through semi-abstract paintings, drawings, etching and sculptures he shows us his point of view of the world. His work portrays the inner confusion and discontent that influences this day and age. In his beautifully located studio - minimalistic and empty as a contrast to his turbulent mind - we see a man with an indomitable energy who is totally engrossed in his work. Separate from growing trends, without making any concessions to himself or others. This has in the meantime lead to impressive wayward works and a variety of exhibitions nationally and internationally.

Oma Nel  (2013)

“Je ken niet altijd treuren, dat ken niet. Het gebeurt allemaal, he?. Je kan het niet tegenhouden. Je moet niet gaan zitten, want dan is het gebeurd, verder doe ik alles zelf nog zo’n beetje. Dat ken ik nog. Zolang je ken doe je nog.”

Oma Nel is inmiddels 92 jaar en heeft een bewogen leven achter de rug. Nog altijd woont ze op de plek waar ze geboren is: een klein dorpje in Noord-Holland. Altijd is ze bezig of is er bezoek. Vol verhalen uit de oorlog en de wederopbouw. Over onderduikers en het opzetten van één van de grootste bloembollen bedrijven van Nederland. Over het enorme verlies van drie van haar kinderen. Een ongelooflijke veerkrachtige vrouw met een bijzonder positieve kijk op het leven. In 2014 stond oma Nel model voor ‘Geertje’ in de Persona campagne van het ministerie van VWS, rond de hervormingen in de langdurige zorg. Als ‘persona’ Geertje vertolkte ze in deze campagne een hoogbejaarde vrouw, die met een beetje ondersteuning nog zelfstandig kan blijven wonen. Tijdens deze foto opdracht kwam ik er achter dat Geertje, in de vorm van oma Nel, echt bestaat, en maakte op eigen initiatief dit document. I.s.m. Michelle Burer.

Grandma Nel (2013)

‘You can’t always grieve, you can’t, it all happens, right?, you can’t stop it. You shouldn’t sit down, that’s when it happens. I do everything kind of my own, I can. As long you can do it, do it!’

Grandma Nel is 92 and has lived an eventful life. She still lives where she was born, a small village in North Holland. She is always busy or has people around. She is full of stories about the war and the reconstruction after. About those in hiding in the war and the establishment of one of the biggest bulb companies in The Netherlands. About the tremendous loss of three of her children. An incredibly resilient woman with an extraordinarily positive outlook on life. In 2014 grandma Nel modelled for me as ‘Geertje’ for a photo campaign commissioned by the Ministry of Health, Welfare and Sports in The Netherlands, with regards to the reorganisation of the long-term care for elderly. As the character ‘Geertje’ she played an elderly woman who, with a bit of help, could still live independently. During this photo assignment, I found out that ‘Geertje, Grandma Nel, was real and I used my own initiative to make this documentary in association with Michelle Burer.

A film about Menno (2014)

‘Ik ben uit Nederland vertrokken omdat ik altijd het gevoel had dat Nederland te benauwd voor me was. Te krap, te klein, te geregeld. Ik heb al 20 jaar geen tv, ik lees al 20 jaar geen kranten’

Om de zoveel tijd kwam Menno bij ons langs. Voormalig airbrusher, tevens portier van het Rotterdamse Nighttown, maar vooral een goede vriend. Na jarenlange omzwervingen in diverse landen, waar onder India, vergezelde hij ons 8 jaar geleden naar Spanje. Wij keerden na enkele jaren terug naar Nederland. Menno bleef. Met beperkte financiële middelen leidt hij een zeer eenvoudig bestaan op een oude boerderij die hij beheert. In dit korte portret zien we Menno, omgeven door wilde vogels, paarden, honden en een paar kippen. De boerderij is voor hem een prachtig landgoed waar hij zich naast de verzorging van de dieren volop kan wijden aan zijn schilderkunst.  

‘I left The Netherlands because I have always felt it was too stifling for me. Too cramped, too small, too regulated. I haven’t had a television for 20 years, I haven’t read any newspapers for the last 20 years.’

Every so often Menno would pop round our house. Former airbrush artist, as well as a bouncer at Rotterdam Nighttown, but especially a close friend. After years of travelling around the world, including India, he accompanied us to Spain. We returned to The Netherlands after a few years, Menno stayed. With limited financial means, he leads a very simple life on an old farm he manages. In this short portrait, we see Menno, surrounded by wild birds, horses, dogs and a few chickens. The farm to him is a beautiful ranch where he, apart from looking after the animals, concentrates on his paintings.

A SHORT FILM ABOUT FRANK (2012)

‘Soms ging ik op een zondagochtend met hem fietsen of hardlopen, maar ik kon hem nooit bijhouden’

Deze korte film gaat over Frank en zijn huidige manier van leven. Als eigenzinnige jongeman vertelde hij mij boeiende verhalen over zijn loopbaan als rechercheur bij de politie. Over achtervolgingen, arrestaties en charges bij het voetbalstadion. Zijn sterke gestel bracht hem bovendien diverse prijzen in de wielersport en het hardlopen. Een echte doener die risico’s niet uit de weg ging. Begin 2000 werd Frank mijn buurman. Hij leed toen al aan de ziekte van Parkinson, maar ondanks zijn ziekte hielp hij mij met een verbouwing. Ik zag hem steeds verder achteruitgaan met alle gevolgen van dien. Een scheiding volgde waarna hij nog even bij ons thuis heeft gewoond. De Parkinson maakte het onmogelijk voor hem om nog op zichzelf te kunnen wonen. Nu, jaren later, woont Frank in een verpleeghuis, compleet afhankelijk van derden. Nog steeds is hij die ‘stille’ vechter, maar gevangen in zijn ooit sterke lichaam en gekluisterd aan een rolstoel, speelt zijn leven zich vooral af op zijn kamer.

La mañana de La Boqueria (2013)

Alleen in de vroege ochtend behoort deze oudste markt naast de Rambla in Barcelona nog aan de Catalanen zelf. De markt voelt nog authentiek aan en om je heen hoor je alleen maar Catalaanse gesprekken. Een enkeling slaapt zijn roes uit op straat en wordt gewekt door een bewaker. Het geluid van opengaande rolluiken. Grote stukken vlees worden aangevoerd. De geur van verse vis die enkele meters verderop overgaat in de geur van koffie. Mensen drinken hun cortado’s en cafè amb llet op weg naar hun werk.

Enkele uren later zal La Boqueria zijn getransformeerd in een enorme stoet eendags toeristen die zich geduldig een weg banen langs alle etenswaren. De smalle paden kunnen hen nauwelijks dragen. Marktkooplui zien het aan met gemengde gevoelens. De toeristen kijken vooral maar kopen bijna niets. 

Only early morning, this oldest market next to the Rambla in Barcelona belongs to the Catalonian. The market still has an authentic feel to it and around you, you only hear Catalonian conversations. An individual sleeps off his hangover on the street and gets woken up by a security guard. The sound of opening shutters. Large joints of meat are supplied. The smell of fish that merges into the aroma of coffee a few metres further. People drink their cortado’s and cafè amb llet on their way to work. A few hours later ‘La Boqueria’ will be transformed into a stream of one day tourists who patiently make their way past all the foods. The small paths can barely bear them all. Market vendors watch it with mixed emotions. The tourist mainly looks around and buys hardly anything.